Δεν θέλω να φύγω από το σπίτι μου.
-Πού να πάω;
Τί να πάρω μαζί μου;
Τί χωράει ένας σάκος;
Δυο ρούχα, μια αλλαξιά;
Και μετά;
Πού θα αφήσω το πιάνο μου, το καβαλέτο μου, τις μπογιές μου;
Πώς θα ζήσω μετά χωρίς αυτά;
Θα αρχίσουμε λες από την αρχή.
Ποια αρχή;
Γιατί;
Δεν θέλω να φύγω.
Άσε να πάρω κάτι μαζί μου, μη κλείνεις τον σάκο.
Άσε με να πάρω τις φωτογραφίες μας.
Τις παιδικές, με τους γονείς και τους παππούδες μας.
Αφήνουμε τους τάφους τους, ας μην αφήσουμε και τις φωτογραφίες τους.
Θα γυρίσουμε; Δεν μου λες τίποτα.
Τους θέλω μαζί μου, να μη ξεχάσω τα πρόσωπα τους.
Περίμενε και κάτι ακόμα.
Άνοιξε τα κλουβιά κι ελευθέρωσε τα καναρίνια.
Ας πετάξουν κι αυτά μακριά, μακριά από τον πόλεμο.
Αυτά τουλάχιστον δεν θέλουν να πάρουν κάτι μαζί τους.
Θα φροντίσει ο Θεός γιαυτά.
Εμάς μας ξέχασε και δεν ρωτάω γιατί.
Κλείσε το σάκο.
Θα γυρίσουμε;
Ήταν η συμμετοχή μου στο 28ο Συμπόσιο Ποίησης που διοργάνωσε η Αριστέα.
Πήρα μέρος γιατί ζήτησε να γράψουμε απλά, χωρίς ρίμα και να εκφράσουμε την διαμαρτυρία μας για τον πόλεμο, για κάθε πόλεμο.
Όλες οι συμμετοχές είναι πολύ αξιόλογες και μπορείτε να τις διαβάσετε εδώ.
Καλή μου Αριστέα, σ ευχαριστώ πολύ για την φιλοξενία σου.
Είναι η δεύτερη φορά που παίρνω το θάρρος να συμμετάσχω κι εγώ στο συμπόσιο ποίησης που διοργανώνεις με τόση επιτυχία.
Εύχομαι να γράφουμε πάντα για τη χαρά της ζωής.
ΚΑΛΟ ΠΆΣΧΑ.
ΝΑ ΕΊΣΤΕ ΌΛΟΙ ΚΑΛΆ.